~~~~~හැමදාම නැවුම් සුවඳින් ඔප වෙන අපේ ආදර කතාව~~~~~ - සිව්වන දිග හැරුම

මට හිතුණා...අපි දෙන්නගේ යාළුකම එදායින් ඉවරෙටම ඉවරවෙයි කියලා, ඒ තරමටම අපි දෙන්නගේ හිත් පළුදු වුණා, ඉරි තැලුණා...

ඒත්?

අද එතැන් සිට...

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ඒත්..
ඔයා හැමදාම ඔයාගෙ ඉවසීම මං වෙනුවෙන් එක විදියටම රඳවගෙන හිටියා......එහෙම වුණත් ඔයාගේ සංවේදි හිතට ඒ ඉවසීමේ සීමා මායිම් දරා ගන්න අමාරු වුණ එක මොහොතක ඔයා මටත් රහසේම තීරණය කරලා තිබුණා මගේ යාළුකම අත ඇරලා දාල ආයිත් නො එන්නම යන්න.( ඒක මම දැනගත්තේ මෑතකදී ).අවස්ථා කීපයකදීම ඔයා කීවා යාළුවෙක් විදියට ඉන්න අමාරුයි කියලා.ඒත් මගේ ආත්මාර්ථකාමී හිත ඔයාව යාළුකමින් ඈත් කරලා ඔයාව දාලා යන්න මට ඉඩදුන්නේම නැති හැටි..!! මං දිගින් දිගටම කීවේ හැමදාම හොඳ යාළුවෙක් වෙලා මගේ ලඟින් ඉන්න කියලාමයි.ගොඩාක් අය හිතුවේ මං ඔයාව backup එකක් විදියට පාවිච්චි කරනවා කියලා.ඔයාගේ සමහර (දැන් පළාතකවත් නැති, හොයා ගන්නත් බැරි ) යාළුවෝ සමහරු කියලා තිබුණා. "මල්ලී, මං ඔය වගේ කේස් 1කට 10ක් පෙන්නන්නම් කියලා..ඒ තරම් පටු විදියට සමහර අය මං ගැන හිතුවත්, ඔයාගෙ සමහර යාළුවෝම මාව හරියටම තේරුම් අරන් හිටියා මගේ තුන් හිතකවත් එහෙම අදහසක් ඔයා ගැන නෑ කියන එක.

දවසින් දවස ගෙවිලා ගියා.හැමදාකම මම හිටියේ බයෙන්, මගේ හිත බලාපොරොත්තු වෙච්ච කෙනා මට නොලැබේවි කියන බය මගේ හිත ඇතුළේ හොල්මන් කලා., මගේ හිතේ තිබුණ බය අනික් කාටත් වඩා දැනුණේ ඔයාට.මං දන්නේ නෑ ඒක කොහොම දැණුනද කියලා. ඒත් ඔයාට දැනුණා මං ඉන්නෙ මොන තරම් ලොකු පීඩනයකද කියලා.ඔයා මට හැමවේලෙම කීවේ මගේ හිතේ තියෙන දේ ඒ අදාළ කෙනාට කියලා දාන්න, වෙන දෙයක් වෙන්නේ නැතැයි කියලා. ඔයා මටත් වඩා විශ්වාස කළා හැමදේම හොඳින් සිද්දවේවී කියලා.

ඔයා හැමවෙලේම කීවේ,
"බය වෙන්න එපා. එයාට කිසිම හේතුවක් නෑ ඔයාට අකමැති වෙන්න, ඔයා බොරුවට හිත හිත විඳවන්නේ නැතුව ඕක කියලා දාන්න "කියලා.ඔයා වගේම මං වටේ හිටපු හොඳම යාළුවොත් හැමෝම වගේ හිතුවේ එහෙම තමයි. ඒ හැමෝගෙම විශ්වාසයත් එකතු කරන් මම මගේ හිතේ තිබුණ දේ අදාළ කෙනාට ප්‍රකාශ කලා.ඒ මැයි 08 වෙනිදා....
දින 2ක නිහැඬියාවකින් පස්සේ මැයි 10 වෙනිදා එයාගේ උත්තරේ එයා දීලා තිබුණා.

කවුරුවත්ම බලාපොරොත්තු නොවුණ විදියට එයා ඒ යෝජනාව ප්‍රතික්ෂේප කලා.එයා අසරණ වෙලා ඉන්නේ කියලා තමා කියලා තිබුණේ.එයාගේ ප්‍රථම ප්‍රේමය එයාට අමතක  කරන්න බැරිකම තමා අසරණ වීමට ප්‍රධානම හේතුව විදියට එයා කිව්වේ.මොන හේතුවක් මුල් වුණත් මම තනියෙන්ම මවපු හීන බලාපොරොත්තු වලට ඒ හේතු වලින් සැනසීමක් ලැබුණේ නෑ.ඒ හැමදෙයක්ම කඩාගෙන වැටෙන්න ගත වුණේ බොහොම කෙටි කාලයයීඉත් කාලයක් තිස්සේ හිතට දැනිල තිබුණු හිස් හැඟීමත් එක්ක ලොකූ දුකක් හිතට දැනුණේ නෑ, ඒත් කියාගන්න බැරි තරම් අසරණකමකින් හිත පිරිලා ගියා එයාගේ උත්තරේ දැකලා.පැරදිලා වෙහෙස වෙලා හිටපු මගේ හිතට ඒ උත්තරේ බර වැඩි වුණා.අඬනවද නැද්ද කියලවත් හිතාගන්න බැරි තරමටම හිත පුදුමාකාර විදියට පාළු, මූසල හැඟීමකින් පිරිලා ගියා.

2013.05.13 වෙනිදා....කලින් දවසෙ මෙත් නංගි කෝල් කරලා econ note  එකක් ඉල්ලලා කීවා, ඒ note එක ඔයාට දෙන්න, එයා ඔයාගෙන් ඒක ඉල්ල ගන්නම් කියලා.

ඉත්ං ඒක දෙන්න ඕන නිසා මං උදේ ඔයාව meet වුණා.මට ඕන වුණේ ඔයාට ඒක දීලා එහෙම්ම Galle face ගිහින් තනියෙන්ම ටික වෙලාවක් ගත කරන්න..(වරදවා හිතන්න එපෝ,මුහුදට පනින්න තරම් ඕනකමක් තිබුණේ නෑ ඕං).

පුරුදු විදියටම මාව දැක්ක ගමන් ඔයාට මගේ අමුත්තක් දැණුනා.

"ඇයි? මොකක්ද අවුල? කියන්නකෝ.."

"නෑ, මුකුත් නෑ, මං යන්න ඕන දැන්..."

මං කියද්දි,

"කොහේ යන්නද?

මට  Galle Face ගිහින් ටික වෙලාවක් තනියෙන් ඉන්න ඕන"

මම කිව්ව.

එහෙම කීව ගමන් ඔයාගේ මූණ අමුතු වුණා.

"යන්න දෙන්න බෑ Galle Face නම් කොහොමත්, ඉන්නවා ඔහොම පොඩ්ඩක්"

ඔයා ටිකක් තදින් කියලා මාව නවත්තගත්තා.

එවේලේ ඉඳන් සෑහෙනම වෙලාවක් ලඟින් ඉඳන් මගේ ඔළුව අත ගගා ඔයා මට කීවේ අඬන්න ඕන නම් අඬන්න,හිතේ තරහක් තියේ නම් ඔයාට හරි බැනලා හරි හිත නිදහස් කරගන්න කියලා..ඒත් මං හැඟීම් විරහිතව ඔහේ බලාගත්තු අත බලන් හිටියා. ඒක ඔයාට වාවගන්න බැරි තරම් දුකක් වුණා.ඒ නිසාමයි ඔයා අර විදියට කීවේත්.ඒත් කොච්චර නම් කීවත් මන් ඇඬුවේ නෑ.වැඩිය කතා කලේත් නෑ.අදටත් එදා දවස මෙහෙමවත් මතක් කරනවටවත් ඔයා කැමති නෑ, ඇත්තම කීවොත් මං කැමතිති නෑ. ඒ තරමටම අන්ත අසරණ වුණ දවසක් මගේ ජීවිතේ නැති තරම්.ආදරෙන් පරාද වෙලා අරමුණක් නැතුව ඔහේ බලා ඉන්න වුණ ඒ පැය කීපය මගේ ජීවිතේ මං ගත කරපු අසීරුම පැය කීපය කියල මට අවිවාදයෙන් කියතෑකි.ඒ තරමටම ඒ කඩා වැටිම මගේ හිත පතුලටම කිඳා බැහැලා තිබුණා.

මම පත් වුණු ඒ තත්වය, ඒ අසරණ හැඟීම මට ගොඩක් ආදරේ කල ඔයාට දරාගන්නම බැරි දුකක් වුණා කියලා මට තේරුණේ ඔයා එදා හවස මට එවපු message එක දැක්කම...


"අද ඔයා හිටි විදියයි, කවදා හරි ඔයා මැරුණ දවසට ඉඳියි කියල හිතෙන විදියේ වැඩි වෙනසක් නෑ කෙල්ලේ, ආයිත් මට එහෙම දෙයක් ඔයාගේ මූණෙන් දකින්න ඕන නෑ " 

එදා මට මාව නොපෙණුනාට, මං මාව නොදැක්කට ඔයා මං හිටපු මළානික ස්වරූපය දැකලා ඇද වැටුණු වැටීම ගැන මට ඒ හැම වචනයක් ගානෙම දැනෙන්න ගත්තා.මහා දුකක් දැනුණා මට...එක්කෝ නෑ...තිබ්බ දුක තවත් වැඩි වුණා කීවොත් තමා හරියටම හරි...හ්ම්ම්ම්ම්...

මාස ගාණක වෙලේ ඉඳන් අහිමි වුන ආදරයක් ගැන හූල්ල හූල්ල අඬපු ඔයා, මං ගැනත් ගොඩාක් දුක් වෙන්න පටන් ගත්තම ඇත්තටම මට කර කියා ගන්න දෙයක් නැති වුණා.


ජීවිතේ තීරණ ගනිද්දි "මිනිස්සු" විදියට අපි ගොඩක් හිතලා ගන්න තීරණ තියෙනවා.ආවාට ගියාට ජීවිතේ වැදගත් තීරණ ගන්න බෑ.මම මෙතෙක් කාලයක් යම් යම් තීරණ ගනිද්දි මං ගැන හිතන එක දෙවනුවට තියලා මුලින් අනුන් ගැන හිතලා සමහර අවස්ථාවලදි වැඩ කලේ.විශේෂයෙන්ම ආදරේ  සම්බන්ධව මම මං ගැන නොහිතා තමා මං ආදරේ කරලා විඳෙව්වේ.මගේ හිත එහෙම දිගින් දිගටම කඩා වැටිලා තිබුණු මොහොතක අමාරුවෙන් හිත හදාගෙන මං ආයිමත් දැකින්න උත්සාහ කරපු හීන සේරම බිඳිලා විසිරිලා යද්දි හිතට දැණුනු පරාජය මුසු වුණ, ඒ කාලකන්නි අසරණ හැඟීම යටපත් කර ගන්න මම අපොහොසත් වුණා.ගොඩාක් ලොකු කළකිරීමකින් හිත පිරුණා.ඒ කළකිරිම නැති කර ගන්නේ මොන විදියෙන්ද කියලා, අඩුම තරමෙ මගේ හිත මට හදා ගන්න පුළුවන් වේවි කියලා මට මොහොතකටවත් හිතුනේ නෑ... 

ඒත් ඔයත් මං ගැන හිතලා දුක් විඳින විදිය දැක්කට පස්සේ මට හිතෙන්න ගත්තා, මට තේරුම් යන්න ගත්තා, මට ආදරේ කරන අය මම විඳවද්දි මොන තරම් දුක් විඳිනවා ඇද්ද කියලා.පළවෙනි වතාවට මම මං ගැන හිතන්න ගත්තා.මම මං ගැන හිතන්න ගනිද්දි මට ආදරේ දැනෙන්න ඕන මොන විදියටද, මං බලාපොරොත්තු වෙන්නේ මොන වගේ ආදරයක්ද කියලා ටිකින් ටික මට වැටහෙන්න ගත්තා.මම මගේ හිතට ඇහුම්කන් දෙන්න පටන් ගත්තා.මම හොයන්නේ මට ගොඩාක් ආදරෙන්, මාව ගොඩක් හොඳින් බලාගන්න පුළුවන් කෙනෙක් කියන එක, එහෙම ආදරයක් දෙන්න පුළුවන් කෙනෙක් ළඟයි මගේ සතුට, මගේ හිනාව රැඳිලා තියෙන්නේ කියන එක මගේ හිත මට හෙමිහිට තේරුම් කරලා දුන්නා.පළවෙනි වතාවට මට ආදරේ කරන කෙනාගේ ආදරය, ඔයාගේ ආදරය මම මගේ හිතටම දැනෙන්න සැලැස්සුවා.එහෙම හිතන්න ගනිද්දි මට නිදහසක් දැණුනා.ලොකු නිදහසක්.ඒ වගේම මට ඇත්තටම ආදරේ  කරන කෙනාට මගේ සතුට මොන තරම් වටිනවද කියන එක මට තේරුම් ගියා.

මං ගොඩාක් කල්පනා කලා. ගොඩක් හිතුවා.....

මට මතක් වුණා එදා, මං අවුලෙන් හිටි වෙලේ ඔයා මට කියපු දේවල්.

"නිලීකා, මේ සින්දුව ටිකක් බලන්න"

මං එයා ෆෝන් එකේ playවෙන්න දාපු video එක දිහා බලාගෙන හිටියා.ඒකේ වාදනය වුණේ Aladin හින්දි ෆිල්ම් එකේ ලස්සන සින්දුවක්.

" You may be...

   just a little bit deewani...

  Thodi todi se crazy....

  but baby...

  YOU ARE THE ONE "

ඒ සින්දුව පසුබිමින් වාදනය වෙද්දි ඔයා හෙමිහිට ඒක මං දිහා බලාගෙන  මිමිණුවා.ඒ මොහොත මගේ හිතේ නොමැකෙන විදියට සටහන් වුණා.

ගොඩාක් කල්පනා කරලා කරලා අන්තිමේදි මං තීරණයකට ආවා.
හැබැයි එහෙම තීරණයකට එන්න මගේ හිත සූදානම් වෙලා හිටියා කියන එක දැනන් හිටියේ මගේ හිත විතරමයි.අඩු තරමේ ඒක ඔයාටවත් ඒක දැනිලා තිබුණේ නෑ.

දිනය මැයි 15 වෙනිදා...
එදා හවස අපි දෙන්නා meet වුණා. එදා අපි මෙත් නංගිව බලන්න යන්න කථා කරන් තිබුණේ.

"Bike එකේ යමුද? " ඔයා ඇහුවා.

"අනේ පොඩි කාලේ ගියාට පස්සේ මං bike වල ගිහින්ම නෑ අය්යෝ,මට බයයි bike වල යන්න, ඇරත් මං ආස නෑ"

මගේ උත්තරේ වුණේ ඒකයි.

ඒත් ඔයාගේ නැවතිල්ලක්ම නැති ඇවිටිල්ලම මාව ඔයාව bike එකට නැග්ගුවා.හැබැයි 1000ක් කොන්දේසි දාල තමා අන්තිමට මං  bike එකේ යන්න කැමති වුණේ.ලොකුම කොන්දේසිය තමා speed එකේ යන්න බෑ, යන්න පුළුවන් උපරිම speed එක 30 km/h කියලා.

එදා තමා පළවෙනි වතාවට මං ඔයාගේ bike එකේ ගිය දවස.
මතකද? එදා යද්දි මං මීටර් එක දිහා බලාගෙනමයි ගියේ.ඔයා විහිළුවට වගේ speed එක වැඩි කරද්දි 
මං කෑ ගැහුව හැටි මතකද ඔයාට? විජේරාම හන්දියට එනකම් ම එහෙමයි.දැන් නම් මතක් වෙද්දිත් හිනහයි.
මෙත් නංගිව හම්බු වෙලා ආපහු එද්දි ඔයා කිව්වෙත් මම තීරණයක් ගන්නකන්. ඔයා කැමති තරං කාලයක් බලාගෙන් ඉන්නම් කියලා.ඒ ගමන පුරාවටම මගේ ඔළුවේ දිගින් දිගටම  කැරකුණේත් මං ගන්න හිතන් හිටපු තීරණය ගැනම තමයි.

කොහොමහරි එදා ආපිට බයික් එකෙ එද්දි ඔයා මගේ අත අරන් ඔයාගේ ඉනෙන් තියාගත්තම මම ආපහු අත ඇදල ගත්තේ නිකම්ම නෙවේ මෙහෙමත් කියාගෙන...

"මේ... මේ.. අපි තාම SET නෑ හරිද ?

අන්න එතනදි තමා පළවෙනි සැරේට බළලා ( අපි දෙන්නගේම සුරතලා..) මල්ලෙන් එළියට පැන්නේ...ඒත් ඉතිං එක්කෙනෙක්ට ඒක තේරුනේ නෑ කියපල්ලකෝ...

ඊට පස්සේ දවසේ, ඒ කියන්නේ 2013.05.16, මගේ ජීවිතේ සුවිශේෂීම දවස උදා වුණා....එදා උදේ පූර්ණිමා (මගේ හොඳම,පරණම යාළුවා වගේ ම මගේ ජීවිතේ වැඩි කාලයක් -අවුරුදු 13ක් තිස්සේ මං ළගින්ම ඉන්න යාළුවා) එක්ක මං මෙත් නංගිට Econ වගයක් කියලා දෙන්න ජ'පුර සරසවියට ගියා.අපි යද්දි එදා හවස එයාට තිබුණු Mid- Term එකට එයා පාඩම් කර කර හිටියේ.අපි යන අතරේ මඟදි බස් එකේදි මගේ ෆෝන් එකට message එකක් ආවා uni එකේ යාළුවෙක් ගෙන්.

"අද Final results එන කථාවක් තියෙනවා"


මගේ හදවත වේගයෙන් ගැහෙන්න ගත්තා.හිතේ විශ්වාසයක් තිබුණත් ඇති වුණ චකිතය නිසා හිත ටිකක් විතර බය වෙලා තිබුණේ.මොන වගේ අවසාන ප්‍රතිඵලයක් දකින්න ලැබේවිද කියලා.

මෙත් නංගිට අමාරු විෂය කොටස් ටික පැහැදිලි කරලා දීලා මං පූර්ණිමා එක්ක කැම්පස් එක පුරාම ඇවිද්දා.මට ඇත්තටම ඕන වුනා, මං ගත්තු  තීරණය හරිද වැරදිද කියලා කියන එක තහවුරු කර ගන්න.මගේ හිත ගැන හොඳටම දන්න තවත් හිතක සහය එවේලෙ මට හොඳටම අවශ්‍ය වුණා.ඒ නිසා මං මගේ හොඳම යාළුවා එක්ක හැමදේම කථා කළා එදා.

"ඔයා ගන්න හිතුව තීරණය වැරදි නෑ, ඒකෙන් කාටවත් අසාධාරණයක් වෙන්නේත් නෑ.ඒත් ඔයා ඔය තීරණය ගන්නවනම් ඔයාට ගොඩක් ප්‍රශ්ණ වලට මූණ දෙන්න වේවි.විශේෂයෙන් ඔයාගේ ගෙදරින්, අම්මයි තාත්තයි කොහොමවත් නම් කැමති වෙන එකක් නැතිවෙයි නිලී, අම්ම කොහොම වෙතත් තාත්තා නම් කැමති වෙන එකක්ම නෑ.
ඒත්, ඔයා ඔය තීරණය ගන්නවනං එන හැම ප්‍රශ්නෙකටම සැලෙන්නේ නැතුව මූණ දෙන්න බලාගෙන  ගන්න, ඔයාට ඕන දේකදි මම ඉන්නවා, බය වෙන්න එපා."


පූර්ණිමා හැමදේම අහන් ඉඳලා කීවේ ඔච්චරයි.මගේ හිතට ලොකු සැහැල්ලුවක් දැනුණා.අපි ජ'පුරෙ පැය 2 1/2ක් විතර ඉඳලා මෙත් නංගිට mid term test එකටත් wish කරලා බස් එකට නැග්ගේ මගේ uni එකට යන්න final results ඇවිත් ඇති කියන දෙගිඩියාවත් එක්ක notice board එක බලන්න යන්න කියලා මගේ හිත මාව ඒ දිහාට තල්ලු කළා.
"කැම්පස් එක ළඟ 2ක්"

බස් එකට නැඟලාත් පූර්ණිමා එක්ක දිගටම කථා කර කර ආවේ මගේ තීරණය ගැන.කැම්පස් එක ළඟින් බහින්න හෝල්ට් එකක් කලින් එකපාරටම මට අදහසක් ආවා.

"මේ, අපි  Galle face යමුද? "

ඒ යෝජනාව කටින් පනින ඉක්මණටත් වඩා වැඩි වේගෙන් පූර්ණිමත් ඒකට කැමති වුණා.

"Lake House ගාව 2ක්"

ආයිමත් ඒ බස් එකේම අළුතින් ticket අරං ඒ බස් එකේම අපි Galle Face යන්න පිටත් වුණා.

Galle Face දිහාවට ඇවිදන් ගියත් රැල්ල පාගන්න අපිට බැරි වුණා.එදා Galle Face වහලයි තිබුණේ ආරක්ෂක හේතුවක් නිසා.ඈත පේන රැල්ල වෙරළට දූවගෙන ඇවිත් හැපෙන හැටි, පෙණ කැටිති විසිරිලා යන දිහාව බලාන හිටියත් පුදුම සනීපයක් හිතට දැනෙනවා.වෙනදා පුරුද්දට හුඟ වෙලාවක් මං ඒ දිහා කතා නැතිවම බලාගෙනම හිටියා.හිතට දැනුණ සැහැල්ලුව වචන වලින් කියලා නිම කරන්න බෑ.වෙනදා කවදාවත්ම නොදැණුනු තරමේ නිදහසක් දැනුණා.

ටික වේලාවක් Galle Face එකේ ගත කරලා අපි දෙන්නා ආයිමත් uni එකට ආවා. 

"Results දාලාලු, පොඩ්ඩක් චෙක් කරන්නකෝ."

සුමුදු කෝල් කරලා කියද්දි මං හිටියේ College House එක ළඟ.

"හරි, මං  exam branch එකට යන ගමන්,මං බලලා results දාලා තිබ්බොත් කියන්නම් "

ෆෝන් එක cut කරලා මම පූර්ණිමා එක්ක ඉක්මන් ගමණින්  exam branch එක දිහාට ගියා.මගේ හද ගැස්ම මටම ඇහෙන තරම්. බයයි හිතට. කලින් දවසේ මං ඔයා එක්ක කථා කරපුවා එක සීරුවට මතක් වෙන්න ගත්තා.

" results එනවලු, බයයි හලෝ.."

"බය වෙන්නේ මොකටද? ඔයා Batch top නෙහ් ..."

ඔයා හිනා වෙවී කියපු හැටි එක පාරට මතක් වුණා.කොහොමහරි exam branch එකට ගිහින් ඇහුවම 
කීවා මේ දැන් තමා results notice board එකට දැම්මේ කියලා....

එක පිම්මට දිව්වේ notice board එක ළඟට. දාපු ගමන්ම උණු උණුවෙම Results බලපු පළවෙනියා මමයි.

Second Lower Division

S.Y.N.D. Wickramasinghe 

"හ්ම්ම්ම්ම්,class එක නම් බේරිලා, ඒත් lower නෙහ්...
කමක් නෑ. "

හිත යම්තාක් දුරකට සැනසීම ලැබුවා.අම්මාට, තාත්තාට කෝල් කරලා කීවට පස්සේ ඔයාටයි මම කෝල් කලේ. එදා, ඒ මොහොතේ ඉඳන් මං ඔයාට මගේ ජීවිතේ විශේෂ තැනක් දීලයි තිබුණේ.

එවෙලෙ ඉඳන් uni එකට ගිහින් හිටපු කාලෙ අතරතුර ආපු කෝල්ස් වලට answer කරලා ඉවරයක් කරන්න ලැබුණේ නෑ.ඇත්තටම ගොඩාක් සතුටින් හිත පිරිලා ගියා.

ගෙදර ඇවිත් face book log වුණාට පස්සේ මගේ වෝල් එක පිරිලා තිබුණේම ස්තූතිය පළකරපු wall posts වලින්.මගෙන් ලැබුණ පුංචි උදව්ව පවා මතක් කරලා ගොඩාක් අය දක්වලා තිබුණු කෘතවේදීත්වය 
මගේ හිත පුදුමාකාර පහන් හැඟීමකින් පිරෙව්වා.ඒ දවසේ ඒ මොහොත මම තරම් සතුටින් ගෙවපු කෙනෙක් ඇත්තේම නැථුව ඇති කියලා මට හිතුණා.ඒ වගේම මට හිතුණා ඒ සතුටම තවත් කෙනෙකුට ඒ විදියටම දෙන්න, මාස ගාණක් තිස්සේ හිතේ අස්සේම ගුලි කරගෙන පෙරුම් පුරාගෙන එකම ප්‍රාර්ථනාවක් හිතේ තියන් හිටපු අහිංසක හිතක බලාපොරොත්තු නොවුණ මොහොතක ඒ ප්‍රාර්ථනාව ඉශ්ට වුණාම දැන්න පුළුවන් සතුට ඒ කෙනාට ඒ විදියටම දෙන්න මට ඕන වුණා. ඒ සුවිශේෂී දවසේ.එදා මතක හිටින දවසක් වුණා අපි දෙන්නටම.

ඔයා...

හැමෝටම වඩා ගොඩාක් සතුටු වුණේ මගේ වෝල් එක දිහා බලලා.,ඒ සතුට  ඔයා මං වෙනුවෙන් ලියලා දාපු වෝල් පෝස්ට් එකෙන් දෝර ගැලුවා.

"උපාදිනම් කීදෙනෙක් ගන්නවද, කොහෙන් කොහෙන් ගන්නවද? 

ඇයි මීට කලින් දැකල නැද්ද ? ( ඉරිසියාවට කියන කතාවක් )

ඒ උනාට අද ඔයාගේ wall එක උපන්දිනය වගේ. . . . 
හැමෝන්ගෙම සතුටේ කොටස්කාරියක් වෙලා ඔයා....
ඔයා මට උගන්නපු විෂයක් නැති උනාට, මම ඔයාට උගන්නපු විෂයයක් නැති උනාට ඔයාගෙන් ජීවිතයට ගත්ත දේවල් ගොඩක් තියනවා, ඔයා තව කෙනෙක් වෙනුවෙන් යමක් කරන්නේ කිසිම දෙයක් බලාපොරොත්තුවෙන් නෙමෙයි. සමහර වෙලාවට ඒ වෙනුවට ඔයාට ලැබෙන්නේ හිත රිදීම්.
එත් ඒ ඔක්කොම ඔයා තනියම දරාගෙන ඉන්නවා.
එත් අද ඔයා කරපු දෙවල්වෙනුවෙන් කෘතගුණ දක්වන්න තරම් නිහතමානි අය ඔයා එක්ක ඉන්නවා කියල පේනවා. ඒ ඒගොල්ලන්ට ඔයා තව කෙනෙක් විතරක් නෙමෙයි නිසා. පිරිසිදු හිතින් යමක් කලාට පස්සේ ලබන්න පුළුවන් ලොකුම සතුට දැන් ඔයා විදිනවා ඇති !
දුකක් ආවම ආපහු මේ දිනයට ඇවිල්ලා වෝල් එක බලන්න !

ඔයා තනිවෙලා නැතිබව පෙනේවි! "

පොඩි එකෙක් වගේ හුරතලෙන් එදා ඔයා මාත් එක්ක කතා කරපු දේවල් මට අද වගේ මතකයි....!!!